ศตวรรษแรกของคริสตจักร

 

1.อิทธิพลใหม่และศาสนาใหม่ในจักรวรรดิ์โรมัน

              ในท่ามกลางจักรวรรดิ์โรมันอันกว้างใหญ่ที่ครอบคลุมทวีปยุโรป เอเซียไมเนอร์ เอเซียตะวันออกกลาง และ อาฟริกา โรมันได้ขยายอิทธิพลเข้าไปแทนที่จักรวรรดิ์กรีซดั้งเดิมผสมผสานกันเข้าเป็นอารยะธรรมแบบ "กรีกโกโรมัน"ซึ่งต่อมาภายหลังคือรากฐานของอารยะธรรมตะวันตกจวบมาจนถึงสมัยปัจจุบัน โรมันปกครองกรีซในช่วงเวลา 146 ปีก่อนคริสตกาล ถึง 395 หลังคริสตกาล โดยกรีซถูกแบ่งออกเป็นจังหวัดของโรมัน และมีการสร้างระบบการบริหารและการปกครองแบบโรมัน

         

ศาสนาของกรีซในสมัยโบราณคือ ศาสนากรีกโบราณ (Ancient Greek religion) ซึ่งเป็นศาสนาที่มีพื้นฐานมาจากความเชื่อในเทพเจ้าและเทพธิดาต่างๆ ของกรีก

เทพเจ้าและเทพธิดาที่สำคัญของกรีก ได้แก่

ซูส (Zeus) - เทพเจ้าแห่งฟ้าและฟ้าผ่า
โพเซดอน (Poseidon) - เทพเจ้าแห่งทะเล
เฮดีส (Hades) - เทพเจ้าแห่งโลกใต้พิภพ
เฮรา (Hera) - เทพธิดาแห่งการแต่งงานและครอบครัว
อะธีนา (Athena) - เทพธิดาแห่งปัญญาและสงคราม
อะพอลโล (Apollo) - เทพเจ้าแห่งดนตรีและแสงสว่าง
อาร์เทมิส (Artemis) - เทพธิดาแห่งการล่าสัตว์และธรรมชาติ
อะเรส (Ares) - เทพเจ้าแห่งสงคราม
อัฟโรไดท์ (Aphrodite) - เทพธิดาแห่งความรักและความงาม
เฮฟเฟสตุส (Hephaestus) - เทพเจ้าแห่งการforgeและเครื่องจักร
เฮอร์เมส (Hermes) - เทพเจ้าแห่งการค้าและการสื่อสาร
ดิออนิซัส (Dionysus) - เทพเจ้าแห่งการเต้นรำและการดื่มไวน์

ศาสนากรีกโบราณมีการประกอบพิธีกรรมและพิธีศักดิ์สิทธิ์ต่างๆ เช่น การถวายเครื่องบูชา การทำพิธีกรรม และการเฉลิมฉลองในเทศกาลต่างๆ

          

ศาสนาของโรมันในสมัยโบราณคือ ศาสนาโรมันโบราณ (Ancient Roman religion) ซึ่งเป็นศาสนาที่มีพื้นฐานมาจากความเชื่อในเทพเจ้าและเทพธิดาต่างๆ ของโรมัน

เทพเจ้าและเทพธิดาที่สำคัญของโรมัน ได้แก่

จูปิเตอร์ (Jupiter) - เทพเจ้าแห่งฟ้าและฟ้าผ่า
มาร์ส (Mars) - เทพเจ้าแห่งสงคราม
ควิรินัส (Quirinus) - เทพเจ้าแห่งการเกษตรและชุมชน
จูโน (Juno) - เทพธิดาแห่งการแต่งงานและครอบครัว
มิเนอร์วา (Minerva) - เทพธิดาแห่งปัญญาและสงคราม

เวนัส (Venus) - เทพธิดาแห่งความรักและความงาม
อะพอลโล (Apollo) - เทพเจ้าแห่งดนตรีและแสงสว่าง
ไดแอนา (Diana) - เทพธิดาแห่งการล่าสัตว์และธรรมชาติ
เมอร์คิวรี (Mercury) - เทพเจ้าแห่งการค้าและการสื่อสาร
เนปจูน (Neptune) - เทพเจ้าแห่งทะเล
วัลคัน (Vulcan) - เทพเจ้าแห่งการforgeและเครื่องจักร
วีสตา (Vesta) - เทพธิดาแห่งการครัวและครอบครัว

ศาสนาโรมันโบราณมีการประกอบพิธีกรรมและพิธีศักดิ์สิทธิ์ต่างๆ เช่น การถวายเครื่องบูชา การทำพิธีกรรม และการเฉลิมฉลองในเทศกาลต่างๆ
ศาสนาใหม่ที่เปลี่ยนประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติ          นับตั้งแต่ก่อนคริสตศักราช 1800 ปี อับราฮามชาวฮีบรูเดินทางจากนครอูร์ในอาณาจักรคาลเดีย และลูกหลานของอับราฮามได้อิสอัคและยาโคบผู้สืบทอดความเชื่อได้มาตั้งรกรากและสถาปนาความเป็นชาติอิสราเอลในดินแดนคานาอันหรือปาเลสไตน์ และชีวิตของอับราฮามถือว่าเป็นจุดต้นของศาสนายูดายที่นับถือ "พระเจ้าองค์เดียว"ศาสนาแรกในโลกคือศาสนายูดายหรือศาสนายิวส์

ศาสนายิวเป็นศาสนาเทวนิยมที่เก่าแก่ที่สุดศาสนาหนึ่ง มีประวัติศาสตร์อันยาวนาน และมีหลักความเชื่อหลักๆ มากมาย ต่อไปนี้คือหลักความเชื่อหลักๆ ของศาสนายิว:

ศาสนาเอกเทวนิยม

ศาสนายิวเชื่อในการดำรงอยู่ของพระเจ้าเพียงองค์เดียว ผู้ทรงเป็นผู้สร้างจักรวาลและผู้ปกครองสรรพสิ่ง

พันธสัญญากับพระเจ้า

ชาวยิวเชื่อว่าพระเจ้าทรงทำพันธสัญญากับอับราฮัม บรรพบุรุษของชาวยิว โดยสัญญาว่าจะทรงเลือกพวกเขาให้เป็นชนชาติที่พระองค์ทรงเลือก และจะประทานแผ่นดินอิสราเอลให้แก่พวกเขา

โตราห์

      โตราห์ หรือที่รู้จักกันในชื่อหนังสือห้าเล่มของโมเสส เป็นพระคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ของศาสนายิว ประกอบด้วยกฎหมาย เรื่องราว และคำสอนที่เป็นรากฐานของวิถีชีวิตของชาวยิว

พระบัญญัติ

     ชาวยิวเชื่อในการปฏิบัติตามพระบัญญัติ 613 ประการ หรือที่เรียกว่ามิทซ์โวท ซึ่งระบุไว้ในโตราห์ พระบัญญัติเหล่านี้ควบคุมทุกแง่มุมของวิถีชีวิตของชาวยิว ตั้งแต่การอธิษฐานและการนมัสการ ไปจนถึงจริยธรรมและศีลธรรม 

ศาสนายิวเน้นย้ำถึงจริยธรรมและศีลธรรมอย่างมาก ชาวยิวเชื่อในการปฏิบัติต่อผู้อื่นด้วยความเมตตา ความเคารพ และความเห็นอกเห็นใจ และในการทำงานเพื่อสร้างสังคมที่ยุติธรรมและเท่าเทียมกันมากขึ้น

ชีวิตหลังความตาย

    ศาสนายิวเชื่อในแนวคิดของชีวิตหลังความตาย ซึ่งวิญญาณจะยังคงอยู่ต่อไปหลังจากความตาย ธรรมชาติของชีวิตหลังความตายไม่ได้ถูกกำหนดไว้อย่างชัดเจนในคำสอนของชาวยิว แต่เชื่อกันว่าเป็นสถานที่ที่วิญญาณจะได้รับรางวัลหรือการลงโทษตามการกระทำในระหว่างชีวิต

พระเมสสิยาห์

ชาวยิวเชื่อในแนวคิดของพระเมสสิยาห์ ผู้จะมาไถ่บาปโลกและนำมาซึ่งยุคแห่งสันติภาพและความเจริญรุ่งเรือง

ความสำคัญของชุมชน

                 ศาสนายิวเน้นย้ำถึงชุมชนและความสำคัญของการเป็นส่วนหนึ่งของชุมชนชาวยิว ชาวยิวเชื่อในการมารวมตัวกันเพื่อบูชา ศึกษา และสนับสนุนซึ่งกันและกัน

วัฏจักรชีวิต

   ศาสนายิวมีพิธีกรรมและประเพณีมากมายที่บ่งบอกถึงเหตุการณ์สำคัญในชีวิต เช่น การเกิด การเข้าสุหนัต บาร์มิตซ์วาห์ การแต่งงาน และความตาย นี่เป็นเพียงความเชื่อหลักบางส่วนของศาสนายิว และยังมีความหลากหลายและความแตกต่างมากมายภายในชุมชนชาวยิว

                                         พระเมสสิยาห์ หรือ พระคริสต์

     ชาวยิวเชื่อในแนวคิดของพระเมสสิยาห์ ผู้จะมาไถ่บาปโลกและนำมาซึ่งยุคแห่งสันติภาพและความเจริญรุ่งเรือง

จังหวัดปาเลสไตน์        จังหวัดปาเลสไตน์(Provincia Palestina)เป็นส่วนหนึ่งในการปกครองของรัฐบาลโรมันนับตั้งแต่ ก.ค.ศ.145 และเป็นจังหวัดดันดับที่ 11 ซึ่งจักรพรรดิ์โรมันทรงแต่งตั้ง ข้าหลวงใหญ่(กงศุล)หรือผู้ปกครองระดับ "เจ้าผู้ครองนคร"เป็นผู้บริการราชการต่างพระเนตรพระกรร  จังหวัดปาเลสไตน์ หรือยูเดีย อยู่ภายใต้ข้าหลวงใหญ่ประจำแคว้นซีเรีย
                                             ข้าหลวงใหญ่ควิรินิอัส

Quirinius เป็นชาวโรมันจากครอบครัวที่มีชื่อเสียง เขาเริ่มเข้ารับราชการในโรมันอาร์มี่ (Roman Army) และได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นข้าราชการในจังหวัดซีเรีย

                                             การสำมะโนประชากร

           ในปี ค.ศ. 6-7 Quirinius ได้รับมอบหมายให้ดำเนินการสำมะโนประชากรในจังหวัดซีเรียและยูเดีย ซึ่งเป็นดินแดนที่อยู่ภายใต้การควบคุมของโรมัน การสำมะโนประชากรนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อเก็บภาษีและควบคุมประชากรในดินแดนเหล่านี้ Quirinius เป็นข้าราชการโรมันที่มีชื่อเสียงในฐานะผู้ที่ดำเนินการสำมะโนประชากรในจังหวัดซีเรียและยูเดีย และมีความสำคัญในพระคัมภีร์ไบเบิลในฐานะบุคคลที่เกี่ยวข้องกับการเกิดของพระเยซูคริสต์

เรื่องจริงยิ่งกว่านิยาย

 

เรื่องจริงยิ่งกว่านิยาย(1)

หากเราจะเล่าเรื่องราวของชนชาติอิสราเอลมันดูประหนึ่งนิยาย แต่มันเป็นเรื่องจริงที่ชาวโลกต้องยอมรับและไม่อาจปฎิเสธได้ พระคัมภีร์ไบเบิ้ลได้จดเรื่องราวที่สะท้อนรากฐานของชนเผ่า "เสมิติค"เผ่าฮีบรู ผู้มีถิ่นกำเนิดและมีรากเง่าในนครอูร์ อาณาจักรแคลเดีย ตอนเหนือของอ่าวเปอร์เซียเมื่อก่อนคริสตกาล 1,800 ปี

บรรพบุรุษคนสำคัญของชนชาติฮีบรูคนสำคัญคือ เทราห์ ผู้มีบุตรชื่อ อับราม นาโฺฮร์ และ ฮาราน ได้นำชาวฮีบรูกลุ่มหนึ่งอพยพครั้งใหญ่ออกจากนครเออร์มุ่งหน้าไปยังนครฮาราน ซึ่งอยู่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือของของดินแดนเมโสโปเตเมีย หรืออาณาบริเวณพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวฝากตะวันตกของแม่น้ำไทกริส และแม่น้ำยูเฟรติส "เทราห์ก็พาอับรามบุตรของตนกับโลทหลานชาย คือบุตรของฮารานและนางซารายบุตรสะใภ้ คือภรรยาของอับราม ออกจากเมืองเออร์ของชาวเคลเดีย จะเข้าไปในแผ่นดินคานาอัน แต่เมื่อเขาทั้งหลายมาถึงเมืองฮารานแล้วก็อาศัยอยู่ที่นั่น"

 

 

 

เรื่องจริงยิ่งกว่านิยาย(2)ดินแดนสมบูรณัฐจันทร์ "ดินแดนพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว(The Fertile 

Crescent) เป็นดินแดนที่มีควา,อุดมสมบูรณ์ได้รับการพรรณาใน

พระคัมภีร์ไบเบิ้ลว่า "ดินแดนที่อาบด้วยน้ำนมและน้ำผึ้ง"และใน

ดินแดนดังกล่าวนี้มีชื่ออีกชื่อหนึ่งว่า "ดินแดนแห่งพระสัญญา"

(The Promised Land) "

1พระเจ้าตรัสแก่อับรามว่า "เจ้าจงออกจากเมืองจากญาติพี่น้องจาก

บ้านบิดาของเจ้า ไปยังดินแดนที่เราจะบอกให้เจ้ารู้"ดินแดน

สมบูรณัฐจันทร์เป็นส่วนโค้งของภูมิภาคเริ่มต้นจากตอนเหนือของอ่าว

เปอร์เซียขึ้นไปถึงตอนใต้ของประเทศเตอรกีแล้วลากเส้นดื่งลง

มาตามแนวชายฝั่งของทะเลเมดิเตอรเรเนี่ยนลงไปทางทิศใต้ถึง

สามเหลื่ยมปากแม่น้ำไนล์ของอียิปต์โบราณนอกจากนี้ดินแดน

สมบูรณัฐจันทร์ยังเป็นทำเลที่ตั้งของอาณาจักรโบราณเก่าแก่

ที่รุ่งเรืองด้วยอารยะธรรม เช่นอัคคาเดียน สูเมอเรียน บาบิโลน 

เปอร์เซีย นักประวัติศาสตร์ขนานนามว่า "ชิน่าร์"หรือ"เมสโสโปเตเมีย"

(แผ่นดินที่รอบไปด้วยน้ำ"หรืออาจจะหมายถึงอารยะธรรมของลุ่ม

แม่น้ำไททริสและยูเฟติสที่ได้ชื่อว่า "อู่อารยะธรรมของมวลมนุษยชาติ"

(Cradle of Human Civilization)ดินแดนสมบูรณัฐจันทร์ยังเป็น

ถิ่นกำเนิดของเผ่าเสมิติคได้แก่ อัคคาเดียน คาลเดียน  บาบิโลเนียน

 อัสซีเรียน อาโมเรียน  อาราเมียน ฟินิเซียน อาหรับ ฮีบรู 

นาบาเทียน ซีเรียน ฮีคโซส อียิปต์ เอธิโอเปีย และ ยูการิคส่วนเทรา

 และ บุตรของตนเป็นชนเผ่าฮีบรู ที่มาจากอนครเออร์ อาณาจักร

แคลเดีย และย้ายมาตั้งรกรากแห่งแรกที่ "นครฮาราน"บนถนนสาย

สำคัญที่เชื่่อม 3 ทวีปคือ เอเซียตะวันออกกลาง เอเซียกลาง และ

อาฟริกา ถนนสายนี้ชื่อว่า"เวียมาริส"(via maris)

400 ปี ระหว่างมาลาคี ถึง มัทธิว

 เวลาระหว่างงานเขียนสุดท้ายของพันธสัญญาเดิมกับการปรากฏของพระคริสต์เรียกว่าช่วง “ระหว่างพันธสัญญา” (หรือ “ระหว่างพันธสัญญาเดิมและพันธสัญญาใหม่”) เรื่องนี้กินเวลาตั้งแต่สมัยของมาลาคี (ประมาณ 400 ปีก่อนคริสตกาล) จนถึงการเทศนาของยอห์นผู้ให้บัพติศมา (ประมาณปี ค.ศ. 25) เนื่องจากไม่มีคำพยากรณ์จากพระเจ้าในช่วงตั้งแต่มาลาคีถึงยอห์น บางคนจึงเรียกช่วงเวลานี้ว่า “400 ปีแห่งความเงียบงัน” บรรยากาศทางการเมือง ศาสนา และสังคมของอิสราเอลเปลี่ยนแปลงไปอย่างมากในช่วงเวลานี้ ผู้เผยพระวจนะดาเนียลพยากรณ์เหตุการณ์ส่วนใหญ่ไว้ (ดูดาเนียลบทที่ 2, 7, 8 และ 11 และเปรียบเทียบกับเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์)

อิสราเอลอยู่ภายใต้การควบคุมของจักรวรรดิเปอร์เซียประมาณ 532–332 ปีก่อนคริสตกาล ชาวเปอร์เซียอนุญาตให้ชาวยิวนับถือศาสนาของตนโดยแทบไม่มีการแทรกแซงใดๆ พวกเขาได้รับอนุญาตให้สร้างใหม่และนมัสการที่พระวิหาร (2 พงศาวดาร 36:22–23; เอสรา 1:1–4) ช่วงเวลานี้รวมช่วง 100 ปีสุดท้ายของช่วงพันธสัญญาเดิมและประมาณ 100 ปีแรกของช่วงระหว่างพันธสัญญาด้วย ช่วงเวลาแห่งความสงบและความพึงพอใจครั้งนี้เป็นเพียงความสงบก่อนเกิดพายุ

ก่อนยุคระหว่างพันธสัญญา อเล็กซานเดอร์มหาราชเอาชนะดาริอัสแห่งเปอร์เซีย และนำการปกครองของกรีกมาสู่โลก อเล็กซานเดอร์เป็นลูกศิษย์ของอริสโตเติลและได้รับการศึกษาอย่างดีในด้านปรัชญาและการเมืองกรีก อะเล็กซานเดอร์เรียกร้องให้มีการส่งเสริมวัฒนธรรมกรีกในทุกดินแดนที่พระองค์ยึดครอง ด้วยเหตุนี้ พันธสัญญาเดิมภาษาฮีบรูจึงได้รับการแปลเป็นภาษากรีก และกลายเป็นคำแปลที่เรียกว่าพระคัมภีร์ฉบับเซฟตัวจินต์การอ้างอิงถึงพระคัมภีร์พันธสัญญาเดิมในพันธสัญญาใหม่ส่วนใหญ่ใช้ถ้อยคำพระคัมภีร์ฉบับเซฟตัวจินอเล็กซานเดอร์ยอมให้เสรีภาพทางศาสนาแก่ชาวยิว แม้ว่าเขายังคงส่งเสริมวิถีชีวิตชาวกรีกอย่างแข็งขันก็ตาม นี่ไม่ใช่เหตุการณ์พลิกผันที่ดีสำหรับอิสราเอล เนื่องจากวัฒนธรรมกรีกเป็นแบบโลก มีมนุษยธรรม และอธรรม

หลังจากที่อเล็กซานเดอร์สิ้นพระชนม์ แคว้นยูเดียก็ถูกปกครองโดยผู้สืบทอดกลุ่มหนึ่ง ซึ่งไปสิ้นสุดที่กษัตริย์เซลูซิด อันติโอคัส เอปิฟาเนส อันติโอคัสทำมากกว่าปฏิเสธเสรีภาพทางศาสนาแก่ชาวยิว ประมาณ 167 ปีก่อนคริสตกาล พระองค์ทรงล้มล้างแนวปฏิบัติอันชอบธรรมของฐานะปุโรหิตและทำลายพระวิหาร ทำให้มีมลทินด้วยสัตว์ที่ไม่สะอาดและแท่นบูชานอกรีต (ดู มาระโก 13:14 สำหรับเหตุการณ์ที่คล้ายกันที่จะเกิดขึ้นในอนาคต) การกระทำของอันติโอคัสเทียบเท่ากับการข่มขืนทางศาสนา ในที่สุด การต่อต้านของชาวยิวต่ออันติโอคัสซึ่งนำโดยยูดาส มักคาบิวส์และชาวฮัสโมเนียน ได้ฟื้นฟูปุโรหิตโดยชอบธรรมและกอบกู้พระวิหารได้ ช่วงเวลาของการปฏิวัติแมคคาบีนเป็นช่วงหนึ่งของสงคราม ความรุนแรง และการต่อสู้ประจัญบาน

ประมาณ 63 ปีก่อนคริสตกาล ปอมเปย์แห่งโรมพิชิตอิสราเอล ทำให้แคว้นยูเดียทั้งหมดอยู่ภายใต้การควบคุมของซีซาร์ ในที่สุดสิ่งนี้ทำให้เฮโรดถูกแต่งตั้งเป็นกษัตริย์แห่งแคว้นยูเดียโดยจักรพรรดิโรมันและวุฒิสภา นี่คือประเทศที่เก็บภาษีและควบคุมชาวยิวและประหารพระเมสสิยาห์บนไม้กางเขนของโรมันในที่สุด ปัจจุบันวัฒนธรรมโรมัน กรีก และฮีบรูได้ผสมผสานกันในแคว้นยูเดีย

ในช่วงการยึดครองของชาวกรีกและโรมัน กลุ่มการเมือง/ศาสนาที่สำคัญสองกลุ่มได้ถือกำเนิดขึ้นในอิสราเอล พวกฟาริสีเพิ่มกฎของโมเสสผ่านประเพณีปากเปล่าและท้ายที่สุดถือว่ากฎของพวกเขาเองสำคัญกว่ากฎของพระผู้เป็นเจ้า (ดู มาระโก 7:1–23) แม้ว่าคำสอนของพระคริสต์มักจะเห็นด้วยกับพวกฟาริสี แต่พระองค์ทรงตำหนิการเคร่งครัดอันไร้เหตุผลและการขาดความเห็นอกเห็นใจของพวกเขา พวกสะดูสีเป็นตัวแทนของขุนนางและผู้มั่งคั่ง พวกสะดูสีซึ่งใช้อำนาจผ่านสภาซันเฮดริน ปฏิเสธหนังสือทั้งหมดยกเว้นหนังสือโมเสสในพันธสัญญาเดิม พวกเขาปฏิเสธที่จะเชื่อเรื่องการฟื้นคืนพระชนม์และโดยทั่วไปเป็นเพียงเงาของชาวกรีกที่พวกเขาชื่นชมอย่างมาก

เหตุการณ์ต่างๆ ในยุคระหว่างพินัยกรรมได้ปูทางไปสู่พระคริสต์และมีผลกระทบอย่างลึกซึ้งต่อชาวยิว ทั้งชาวยิวและคนต่างศาสนาจากประเทศอื่นเริ่มไม่พอใจศาสนา คนต่างศาสนาเริ่มตั้งคำถามถึงความถูกต้องของการนับถือพระเจ้าหลายองค์ ชาวโรมันและชาวกรีกถูกดึงออกมาจากเทพนิยายของพวกเขาไปสู่พระคัมภีร์ภาคภาษาฮีบรู ซึ่งปัจจุบันเข้าถึงได้ง่ายในภาษากรีกหรือละติน อย่างไรก็ตามชาวยิวก็รู้สึกท้อแท้ พวกเขาถูกพิชิต ถูกกดขี่ และแปดเปื้อนอีกครั้งหนึ่ง ความหวังกำลังจะหมดลง ศรัทธาก็ยิ่งต่ำลง พวกเขามั่นใจว่าขณะนี้สิ่งเดียวที่สามารถช่วยพวกเขาและศรัทธาของพวกเขาได้คือการปรากฏของพระเมสสิยาห์ ผู้คนไม่เพียงเตรียมพร้อมและเตรียมพร้อมสำหรับพระเมสสิยาห์เท่านั้น แต่พระเจ้าทรงเคลื่อนไหวในวิธีอื่นเช่นกัน ชาวโรมันได้สร้างถนน (เพื่อช่วยเผยแพร่ข่าวประเสริฐ); ทุกคนเข้าใจภาษากลาง Koine Greek (ภาษาในพันธสัญญาใหม่); และมีสันติสุขและเสรีภาพในการเดินทางพอสมควร (ช่วยเผยแพร่พระกิตติคุณเพิ่มเติม)

พันธสัญญาใหม่บอกเล่าเรื่องราวที่มาของความหวัง ไม่เพียงแต่สำหรับชาวยิวเท่านั้นแต่สำหรับทั้งโลกด้วย ความสัมฤทธิผลตามคำพยากรณ์ของพระคริสต์เป็นที่คาดหวังและเป็นที่ยอมรับจากหลายๆ คนที่แสวงหาพระองค์ เรื่องราวของนายร้อยชาวโรมัน พวกนักปราชญ์ และฟาริสีนิโคเดมัสแสดงให้เห็นว่าพระเยซูได้รับการยอมรับจากผู้คนจากหลายวัฒนธรรมอย่างไร “400 ปีแห่งความเงียบงัน” ของช่วงระหว่างพินัยกรรมถูกทำลายลงด้วยเรื่องราวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่เคยบอกเล่า—พระกิตติคุณของพระเยซูคริสต์

หนังสิอ 1-2 แมคคาบี

 เรื่องราวของหนังสือแมคคาบีฉบับที่ 1 เป็นเรื่องราวที่ปรากฎในช่วงเวลา 400 ปี(ช่วงเงียบ)ระหว่างสมัยของ มาลาคี และ มัทธิว เป็นปรากฏการณ์ทางประวัติศาสตร์การกอบกู้ชาติยิวส์ภายใต้การกดขี่ของกษัตริย์กรีกหลายองค์โดยเฉพาะจาก แอนติโอคัส อีพิฟานี่ กษัตริย์กรีกเหล่านี้มีต้นกำเนิดมาหลังจากพระเจ้าอเล็กซานเดอร์มหาราชสิ้นพระชนม์ราวปี พ.ศ.222  

และแม่ทัพกรีกหลายคนได้สถาปนาตนเองเป็นกษัตริย์ ปกครองหลายพื้นที่ในเอเซียน้อย 

     ในบลอกนี้ ขออนุญาติลิงค์ข้อมูลไปยังเว้ปไซต์เผยแพร่ธรรมของสมาคมคาธอลิคแห่งประเทศไทยที่นำเสนอ 1-2 แมคคาบี จากพระคัมภีร์ฉบับอธิกธรรม ขอเชิญติดตามอ่านครับ

 

 

 

 

ช่วงเงียบ 400 ปี ระหว่างพันธสัญญา

                           400 ปีแห่งความเงียบ

          ระหว่างพันธสัญญาเดิม และ พันธสัญญาใหม่ แม้จะถูกเรียกว่า “400 ปีแห่งความเงียบงัน” แต่ช่วงเวลาหลายศตวรรษระหว่างพันธสัญญาเดิมและพันธสัญญาใหม่กลับมีแต่ความเงียบสงบ พวกเขาเต็มไปด้วยเสียงกองทัพเดินทัพและเสียงดาบปะทะกัน                         อิสราเอลยุติการเป็นประเทศเอกราชในปี 586 ก่อนคริสต์ศักราช แต่ความปรารถนาของประชาชนของพระเจ้าในการฟื้นฟูประเทศและการปลดปล่อยของพระเมสสิยาห์ได้ทวีความรุนแรงขึ้นภายใต้นโยบายที่กดขี่ของประเทศผู้ปกครอง สิ่งที่ขาดหายไปและด้วยเหตุนี้จึง "เงียบ" คือเสียงของคำพยากรณ์ซึ่งให้ความกระจ่างแก่ประวัติศาสตร์ของอิสราเอลตั้งแต่สมัยของโมเสส ในช่วงเวลาอันยาวนานตั้งแต่ซามูเอลลงไปจนถึงมาลาคี บุคคลสูงตระหง่านอย่างเอลียาห์ อิสยาห์ และเยเรมีย์ได้ประกาศอยู่เสมอว่า “พระเจ้าตรัสดังนี้” ผู้เผยพระวจนะเป็นความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของประเทศภายใต้อำนาจของพระเจ้า ตอนนี้เสียงของพวกผู้เผยพระวจนะเงียบลงกิจกรรมทางศาสนาและงานเขียนที่ “ศักดิ์สิทธิ์” ไม่ได้ยุติลงพร้อมกับคำสวยพระวจนะของมาลาคี หลังจากปิดพระคัมภีร์พันธสัญญาเดิมไม่นานก่อน 400 ปีก่อนคริสต์ศักราช รายชื่องานเขียนที่ไม่เปิดเผยของชาวยิวทั้งหมดปรากฏขึ้น ซึ่งบางชิ้นพบทางเข้าสู่พระคัมภีร์ฉบับภาษาละตินจากพื้นฐานของท่านเจโรม (ประมาณ ค.ศ. 380) และหลังจากสภาเมืองเทรนต์ (ค.ศ. 1557-1563) กลายเป็นพระคัมภีร์ไบเบิลของนิกายโรมันคาทอลิกในปัจจุบัน วรรณกรรมทางศาสนาของชาวยิวเป็นเพียงส่วนเล็ก ๆ ของผลงานวรรณกรรมมากมายในยุคเฮเลนิสติก แต่ชาวยิวอย่างฟิโลแห่งอเล็กซานเดรีย (ประมาณ 25 ปีก่อนคริสตกาล - ค.ศ. 50) และต่อมาโจเซฟัส (ประมาณ ค.ศ. 37-100) สามารถแต่ง ผลงานทางปรัชญาและประวัติศาสตร์ในภาษากรีกซึ่งดึงดูดวัฒนธรรมกรีกโก-โรมันที่กว้างขึ้นบนพื้นฐานของคุณงามความดีทางปัญญาและวรรณกรรมตั้งแต่ยุคพันธสัญญาเดิมสิ้นสุดลงประมาณปีค.ศ. 400 ปีก่อนคริสต์ศักราช และพันธสัญญาใหม่แทบจะไม่มีเนื้อหาเกี่ยวกับช่วงเวลาก่อนการประสูติของพระเยซูเลย เราต้องอาศัยคัมภีร์ที่ไม่มีหลักฐานและ Pseudepigrapha (เรียกว่า "การเขียนเท็จ") ของช่วงเวลาระหว่างพระคัมภีร์ ตลอดจนนักประวัติศาสตร์โรมันเพื่อขอข้อมูล เกี่ยวกับเหตุการณ์ในศตวรรษที่ 4 ถึง 1 ก่อนคริสต์ศักราช โจเซฟัส ผู้บัญชาการกลุ่มกบฏชาวยิวในแคว้นกาลิลีในช่วงแรกของการก่อจลาจลของชาวยิวครั้งแรกในปี ค.ศ. 66-73 (ซึ่งต่อมาได้ยกทัพมาตีชาวโรมัน) เป็นแหล่งข้อมูลที่มีค่าอย่างยิ่งสำหรับประวัติศาสตร์ชาวยิว บรรดาบิดาอัครศีลาจารย์ โดยเฉพาะเซนต์ออกัสติน (ค.ศ. 354-430) และ โอโรซีอุส ศิษย์ของท่าน (ประมาณ ค.ศ. 415) ได้เสนอการตีความเหตุการณ์ในศตวรรษที่ยากลำบากเหล่านั้นของคริสเตียน ออกัสตินชี้ให้เห็นว่าช่วงเวลาก่อนคริสตกาลเป็นช่วงเวลาหนึ่งที่ยาวนานและน่าเศร้าของการข่มเหง การฆ่าฟัน และความรุนแรง “พระนครของพระเจ้า”(City of God 2.3; 3.1) ความมืดของยุคขัดแย้งกับแสงสว่างของการเสด็จมาของพระบุตรของพระเจ้า และในประเด็นนี้ เหล่าอัครปิตาจารย์ ได้ย้ำถึงหัวข้อที่ประกาศครั้งแรกในพลังแห่งช่วงเวลาในช่วงท้ายของพันธสัญญาเดิม จักรวรรดิเปอร์เซียอันกว้างใหญ่เรืองอำนาจไปทั่วตะวันออกกลาง และแผ่นดินยูดาห์เป็นเพียงส่วนเล็ก ๆ ของมณฑลที่ยิ่งใหญ่ รัฐบาลใหม่และแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง จักรวรรดิโรมันที่กว้างใหญ่เหมือนกันแต่มีฐานอำนาจอยู่ในทะเลเมดิเตอร์เรเนียน เป็นผู้ควบคุมในหน้าเริ่มต้นของพันธสัญญาใหม่ ระหว่างจักรวรรดิเปอร์เซียและโรมัน อิสราเอลเข้ามา ภายใต้การปกครองของอาณาจักรเฮเลนิสติก (หรือที่ได้รับอิทธิพลจากกรีก) ของอาณาจักรอเล็กซานเดอร์มหาราชและรัฐสืบต่อทางตะวันออก อาณาจักรปโตเลมีก (มีฐานอยู่ในอียิปต์) และอาณาจักรเซลิวซิด (มีฐานอยู่ในซีเรีย) และเป็นเวลาประมาณหนึ่งร้อยปี อิสราเอลดำรงอยู่ในฐานะประเทศเอกราช แม้ว่าจะไม่อยู่ในบันทึกในพระคัมภีร์ แต่ปีเหล่านั้นก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ สถาบันทางการเมืองและศาสนาหลายแห่งในพันธสัญญาใหม่ รวมทั้งแนวคิดทางปัญญาและจิตวิญญาณได้รับการพัฒนาขึ้นในช่วงเวลานี้เหตุการณ์ทางการเมืองในโลกที่กว้างขึ้นหล่อหลอมชีวิตชาวยิวในหลายๆ ด้าน ในปาเลสไตน์ ชาวยิวได้รับผลกระทบอย่างมากจากเหตุการณ์ทางการเมืองที่เกิดขึ้นในอียิปต์และซีเรีย อเล็กซานเดอร์พ่ายแพ้ต่อกองทัพเปอร์เซียที่อีสซุสในปี 333 ก่อนคริสต์ศักราช เปิดทางไปสู่ชัยชนะของซีเรีย ปาเลสไตน์ และอียิปต์ เป็นเวลากว่าหนึ่งศตวรรษหลังจากที่เขาเสียชีวิตในปี 323 ก่อนคริสต์ศักราช ปาเลสไตน์ถูกปกครองโดยทอเลมี ซึ่งเป็นเชื้อสายของกษัตริย์กรีกที่สืบเชื้อสายมาจากนายพลคนหนึ่งของอเล็กซานเดอร์ที่ประจำอยู่ที่อเล็กซานเดรียประเทศอียิปต์ จากนั้นในปี 198 ก่อนคริสต์ศักราช กษัตริย์ไหนราชวงศ์เซลูซิด ซึ่งสืบเชื้อสายมาจากนายพลอีกคนหนึ่งของอเล็กซานเดอร์ ยึดอำนาจปกครองปาเลสไตน์และปกครองต่อจากเมืองอันทิโอกในซีเรีย จนกระทั่งชาวยิวก่อกบฏและได้รับเอกราชในที่สุดในปี 142 ก่อนคริสต์ศักราช ภายใต้การปกครองของปโตเลมี ชาวยิวมีเสรีภาพทางศาสนา แต่ผู้ปกครองของราชวงศ์เซลูซิดพยายามบังคับพวกกรีกและทำลายศาสนายูดายการจลาจลของชาวยิวที่ต่อต้านระบอบนอกรีตของ กรีก-ซีเรีย เริ่มขึ้นในเวลาที่แอนติโอคุสที่ 4 ส่งพระนามว่าแอนติโอคัส เอพิฟาเนส (175-164 ปีก่อนคริสตกาล) พยายามปราบปรามศาสนายิว เทศกาลของชาวฮีบรูและพิธีเข้าสุหนัตเป็นสิ่งต้องห้ามเนื่องจากความเจ็บปวดจากความตาย ในปี 167 ก่อนคริสต์ศักราช แอนติโอคัสได้ทำให้แท่นบูชาในพระวิหารในกรุงเยรูซาเล็มเป็นมลทินด้วยเนื้อสุกรและสถาปนาการบูชาโอลิมเปียนเซทส์ ความต่ำช้านี้ ("สิ่งที่น่าสะอิดสะเอียนแห่งความอ้างว้าง") ก่อให้เกิดการต่อสู้ที่ยาวนานและนองเลือดอย่างยิ่งระหว่าง จากช่วงเวลาที่ชาวยิวปกครองตนเองโดยสมบูรณ์ภายใต้ซีโมนในปี 142 ก่อนคริสต์ศักราช จนกระทั่งการพิชิตโดยชาวโรมันในปี 63 ก่อนคริสต์ศักราช ดินแดนเพิ่มเติมหลายแห่งถูกยึดครองและเพิ่มเข้าไปในรัฐฮัสโมเนียน กาลิลีกลายเป็นฐานที่มั่นของศาสนายูดาย แต่ชาวสะมาเรียซึ่งเป็นลูกหลานผสมของอาณาจักรทางตอนเหนือของอิสราเอล ต่อต้านการผสมกลมกลืนของชาวยิวและยังคงรักษาเอกลักษณ์ทางศาสนาและวัฒนธรรมไว้ ช่วงเวลาของการปกครองของฮัสโมเนียนหลังจากสมัยของไซมอนถูกทำเครื่องหมายด้วยความขัดแย้งและการวางอุบายที่ทำให้รัฐยิวอ่อนแอลงอย่างมาก ความเป็นปรปักษ์ระหว่างพวกสะดูสีและพวกฟาริสีรุนแรงขึ้นจนทั้งสองฝ่ายทำสงครามกันอย่างเปิดเผย เมื่อรัฐใกล้จะเกิดสงครามกลางเมือง แม่ทัพปอมปีย์ แห่งโรมันมองเห็นโอกาสที่จะแทรกแซงและรุกคืบผลประโยชน์ของโรมัน เขารุกรานปาเลสไตน์และยึดกรุงเยรูซาเล็มในปี 62 ก่อนคริสต์ศักราช รัฐยิวกลายเป็นจังหวัดหนึ่งของจักรวรรดิโรมัน ซึ่งควบคุมปาเลสไตน์โดยอ้อมผ่านผู้ว่าการที่ได้รับการแต่งตั้ง ปอมปีย์ กลายเป็นเผด็จการในกรุงโรมในปี 52 ก่อนคริสต์ศักราช แต่พ่ายแพ้แก่ จูเลียสซีซาร์ ในปี 45 ก่อนคริสตกาล ซีซาร์ถูกปลงพระชนม์ในเวลาต่อมาและเกิดสงครามกลางเมืองขึ้น ในช่วงเวลาแห่งความวุ่นวายทางการเมืองนี้ เฮโรด อันติปาเตอร์ ชาวไอดูเมียน (ชาวเอโดม) วางแผนอย่างชาญฉลาดในการก้าวขึ้นสู่อำนาจในแคว้นยูเดียและได้รับความโปรดปรานจากผู้ปกครองชาวโรมัน พระนางคลีโอพัตราที่ 7 แห่งอียิปต์ (51-30 ปีก่อนคริสตกาล) ได้ช่วยเหลือ แม่ทัพ มาร์ก แอนโธนีในการต่อสู้กับ ออกัสตัส แต่พ่ายแพ้ในการสงครามที่ออคเที่ยม ก่อนที่เขาจะพ่ายแพ้ แอนโทนีได้มอบตำแหน่งกิตติมศักดิ์ให้เฮโรดมหาราช บุตรชายของแอนตีปาเทอร์ ซึ่งก็คือ "กษัตริย์ของชาวยิว" ซึ่งชาวยิวส่วนใหญ่ไม่เคยยอมรับเพราะมรดกอิดูเมียของเฮโรด เนื่องจากเฮโรดมีบรรดาศักดิ์เป็น “กษัตริย์ของชาวยิว” เฮโรดจึงสั่งฆ่าเด็กทารกที่เบธเลเฮมเมื่อได้ยินรายงานเกี่ยวกับการประสูติของพระเมสสิยาห์ กษัตริย์ที่ถูกต้องตามกฎหมายของชาวยิวพัฒนาการทางการเมืองและวัฒนธรรมที่หล่อหลอมช่วงเวลานี้มีส่วนสำคัญต่อเรื่องราวดราม่าที่อธิบายไว้ในพระกิตติคุณและหนังสือกิจการ การเสด็จมาของพระเมสซิยาห์แห่งอิสราเอล การถูกปฏิเสธโดยชาติยิว และการกำเนิดและการเติบโตของคริสตจักรคริสเตียน ในช่วงหลายศตวรรษที่ปั่นป่วนตั้งแต่การพิชิตของอเล็กซานเดอร์มหาราช (336-323 ปีก่อนคริสตกาล) ไปจนถึงการรุกรานปาเลสไตน์โดยแม่ทัพปอมเปย์แห่งโรมัน (63 ปีก่อนคริสตกาล) บรรยากาศทางจิตวิญญาณได้พัฒนาขึ้นซึ่งเป็นพื้นที่อุดมสมบูรณ์สำหรับการประกาศข่าวประเสริฐ  ในพระคัมภีร์ เพลงของมารีย์และเอลีซาเบธ (ลูกา 1:42-55) และคำเพยพระวจนะของเศคาริยาห์และสิเมโอน (ลูกา 1:68-79; 2:29-32) รวมถึงพันธสัญญาใหม่อื่นๆ อีกมากมาย การอ้างอิงถึงคำสัญญาของพระเมสสิยาห์ในพันธสัญญาเดิม (เปรียบเทียบ มัทธิว 4:14-16) แสดงให้เห็นอย่างน่าทึ่งถึงความปรารถนาของผู้คนทั่วไปที่ต้องการการปลดปล่อย อย่างไรก็ตาม เป็นความจริงที่พวกเขาหลายคน รวมทั้งสาวกของพระเยซูเอง คิดว่าการช่วยกู้ของพระเมสสิยาห์นี้เป็นเรื่องการเมืองเป็นหลักบรรยากาศทางจิตใจและจิตวิญญาณในสมัยนั้นขยายออกไปเกินกว่าความคาดหวังของศาสนทูตและความหวังของชาวยิว อันที่จริง ความหวังที่จะมีผู้ช่วยให้รอดก็เป็นลักษณะทั่วไปของโลกยุคโบราณเช่นกัน ตัวอย่างที่ยกมานี้มักมาจากกวีชาวละติน เวอจิล (70 ก่อนคริสต์ศักราช - ค.ศ. 19) ซึ่งในปี 40 ก่อนคริสต์ศักราช กล่าวถึงโลกว่า “โหยหาการปลดปล่อยผ่านการให้กำเนิดทารกบริสุทธิ์ในยุคทองในอนาคต” ( Ecologue 4:4-60) และโดยสัญลักษณ์ยกย่อง ออกัสตัส จักรพรรดิแห่งโรมัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในฐานะผู้กอบกู้ที่รอคอยมานานระจายของวัฒนธรรมกรีก โลกเมดิเตอร์เรเนียนได้รับการแนะนำให้รู้จักกับวัฒนธรรมกรีกแล้ว ผ่านอาณานิคมหลายแห่งที่ชาวกรีกตั้งขึ้นเมื่อหลายศตวรรษก่อนอเล็กซานเดอร์ แต่จักรวรรดิเปอร์เซียนั้นใหญ่โต แปลกแยกจากวิถีชีวิตของชาวกรีก และเป็นศัตรูกับกรีก จากมุมมองของอเล็กซานเดอร์ มันจำเป็นต้องถูกพิชิตและเปลี่ยนไปนับถือศาสนากรีก แม้ว่าอาณาจักรมาซิโดเนียของอเล็กซานเดอร์จะดำรงอยู่ได้ไม่นาน แต่เขาก็ประสบความสำเร็จอย่างมากในฐานะมิชชันนารีสำหรับวัฒนธรรมขนมผสมน้ำยา ในหลายศตวรรษหลังการปกครองของเขา อาณาจักรกรีกไม่เพียงก่อตั้งขึ้นในซีเรีย-ปาเลสไตน์และอียิปต์เท่านั้น แต่ยังขยายไปไกลถึงปากีสถานและอัฟกานิสถานสมัยใหม่ในเอเชียกลางด้วย  วัฒนธรรมกรีกนั้นก้าวหน้าที่สุดในโลก นำเสนอการผสมผสานที่มีเสน่ห์และซับซ้อนของวิทยาศาสตร์และปรัชญา โดยมีมรดกทางการเมือง ศาสนา วรรณกรรม สถาปัตยกรรม และศิลปะมากมาย สัมผัสที่สุดยอดมาจากเทศกาลกีฬาสาธารณะที่ยิ่งใหญ่ เชิดชูความอ่อนเยาว์และความสมบูรณ์แบบทางร่างกาย นักกีฬาในกีฬาโอลิมปิกและในเกมอื่น ๆ ได้รับการปฏิบัติเกือบเหมือนพระเจ้า ชาวโรมันชื่นชมและคัดลอกแง่มุมต่างๆ ของวัฒนธรรมกรีกในขณะเดียวกันก็ประกาศใช้อารยธรรมคลาสสิกตามแบบฉบับของตน ซึ่งรวมถึงองค์ประกอบแบบกรีกที่เข้มแข็ง ตัวอย่างเช่น เทพเจ้าแห่งโอลิมปิกได้รับการบูชาที่กรุงโรม แต่ใช้ชื่อละตินการมีอยู่อย่างแพร่หลายของวัฒนธรรมขนมผสมน้ำยา และโดยเฉพาะอย่างยิ่งของภาษากรีก สำหรับชาวยิว คือกฎหมายและพระบัญญัติ สำหรับชาวกรีกมันเป็นความต้องการของวัฒนธรรมของเขา สำหรับชาวโรมัน โดยเฉพาะทหารหรือเจ้าหน้าที่ของโรมัน มันเป็นอำนาจของซีซาร์เอง มิติใหม่ถูกเพิ่มเข้าไปในความขัดแย้งทางวัฒนธรรมเมื่อศาสนจักรเกิดขึ้น สำหรับคริสเตียน สิทธิอำนาจของพวกเขาคือพระคริสต์ ไม่ใช่ซีซาร์ พวกเขากังวลเกี่ยวกับนิรันดรมากกว่าอดีต ปัจจุบัน หรืออนาคตทางโลก พวกเขาเชื่อว่าพวกเขาควรได้รับการกระตุ้นและควบคุมโดยพระวิญญาณของพระผู้เป็นเจ้า ไม่ใช่โดยประเพณี กฎหมาย สติปัญญา อารมณ์ หรือเจตจำนง ความสนใจของพวกเขามุ่งไปที่พระคัมภีร์ และเป้าหมายของพวกเขาคือการประกาศข่าวประเสริฐในบรรดาสถาบันทางศาสนาและการเมืองของชาวยิวที่สร้างขึ้นในช่วงระหว่างการทดสอบอันเป็นผลมาจากความตึงเครียดทางวัฒนธรรมนั้น มีกลุ่มทางศาสนาเช่น 1) พวกฟาริสี ซึ่งเป็นนิกายที่เคร่งครัดซึ่งต่อต้านลัทธิเฮลเลนิสม์ ยืนกรานที่จะเชื่อฟังกฎหมายและความบริสุทธิ์ทางศาสนาอย่างยิ่ง 2) พวกสะดูสี กลุ่มชนชั้นสูงที่สนับสนุนฐานะปุโรหิตในกรุงเยรูซาเล็มและควบคุมการนมัสการในพระวิหาร 3) อาลักษณ์ กลุ่มนักศึกษาวิชาชีพพระพระคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ 4) และ อัสซีนกลุ่มนักพรตที่ผลิต “ม้วนหนังสือทะเลตาย” แต่ไม่ได้เอ่ยชื่อในพันธสัญญาใหม่ นอกจากนี้ยังมีกลุ่มการเมืองเช่น 5) ซีลอต ซึ่งต่อต้านการปกครองของโรมันอย่างบ้าคลั่ง6) คนเก็บภาษีที่จ่ายเงินให้ชาวโรมันเพื่อโอกาสในการเก็บภาษีและเก็บภาษีมากเกินไปเพื่อกอบโกยผลประโยชน์จากเพื่อนร่วมชาติ 7) และกลุ่มเฮโรด ผู้สนับสนุนและสมัครพรรคพวกของกษัตริย์เฮโรดที่กระตือรือร้นในการรับรองวัฒนธรรมโรมันร่องรอยของความตึงเครียดเหล่านี้ปรากฏในหน้าของพันธสัญญาใหม่ ตัวอย่างเช่น สาวกคนหนึ่งของพระเยซูเป็นพวกชาตินิยม และทั้งพระเยซูและอัครสาวกเปาโลขัดแย้งกันหลายครั้งกับพวกฟาริสีและสะดูสี ดังนั้นโลกในพันธสัญญาใหม่จึงจมอยู่ท่ามกลางความขัดแย้งทางวัฒนธรรมกรีก-ยิว ที่กำลังเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ส่วนใหญ่แล้ว วัฒนธรรมเฮเลนิสติกและการดัดแปลงจากโรมันกวาดล้างทุกสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า การเมือง ปรัชญา การศึกษา วรรณกรรม ศิลปะ สถาปัตยกรรม ความบันเทิง; แม้แต่รูปแบบการแต่งกายและอาหารของชาวยิวก็ได้รับอิทธิพลมาจากชาวกรีก และในโลกนี้ที่พระเยซู พระเมสสิยาห์เสด็จมา   แม้จะมีการหยุดพักทางประวัติศาสตร์ แต่เวลาสี่ศตวรรษระหว่างพันธสัญญาเดิมและพันธสัญญาใหม่ก็มีพัฒนาการที่สำคัญเพื่อความเข้าใจภูมิหลังและประเด็นต่างๆ ของพันธสัญญาใหม่ เห็นได้ชัดว่าพระเจ้ากำลังทำงานในประวัติศาสตร์ อัครสาวกเปาโลสรุปช่วงเวลาทั้งหมดได้อย่างยอดเยี่ยมในกาลาเทีย 4:4 เมื่อเขากล่าวว่า “4แต่เมื่อครบกำหนดแล้วพระเจ้าก็ทรงใช้พระบุตรของพระองค์มา ประสูติจากสตรีเพศและทรงถือกำเนิดใต้ธรรมบัญญัติ” หมายความว่าเมื่อถึงเวลาที่ถูกต้องในแง่ของประวัติศาสตร์โลก พระเยซูคริสต์ทรงบังเกิด เมื่อความหวังของพระเมสสิยาห์ของชาวยิวที่แสดงออกมาอย่างยาวนานสำเร็จในที่สุด พระคริสต์และผู้ติดตามพระองค์สามารถประกาศข่าวประเสริฐในโลกที่เปิดกว้างทางการเมือง วัฒนธรรม ปรัชญา เศรษฐกิจ และจิตวิญญาณ

ดินแดนแห่งโลกพระคัมภีร์ โดย ศรีธนต์ เยาว์ธานี

ประเทศอียิปต์

        แผ่นดินอียิปต์หรือที่ขนานนามในพระคัมภีร์ไบเบิ้ลว่า" เอฟรายิม"เป็นดินแดนที่มีความสวยงามรุ่งเรืองไปด้วยอารยะธรรมเก่าแก่มาตั้งแต่ก่อนคริสตกาล 2,000 ปี

        อียิปต์ได้รับการขนานนามว่า "ของประทานแห่งแม่น้ำไนล์"ที่ไหลจากประเทศเอธิโอเปีย ไหลไปสู่ตอนเหนือสู่สามเหลี่ยมปากแม่น้ำไนล์ลงสู่ทะเลเมดิเตอร์เรเนียน ชาวอียิปต์เรียกตนเองว่า "คอปต์"และชาว  กรีกเรียกอียิปต์ว่า "อายคุปโตส"

        ชนชาติอิสราเอลได้อพยพเข้าไปสู่อียิปต์ตามพระคัมภีร์ไบเบิ้ลในสมัยที่โยเซฟบุตรยาโคบได้ดำรงค์ตำแหน่ง "มหาอุปราชแห่งฟาโรห์"โดยมีชื่อปรากฎว่า "ซาเฟนาทพานีอา" โดยชาวอิสราเอลตั้งรกรากอยู่ที่เมืองโกเชน

        มาจนถึงสมัยของเผ่าฮีคโซสมีอำนาจในการปกครองอียิปต์ในรัชสมัยของ "ราเมเสสที่2"พระคัมภีร์ไบเบิ้ลบันทึกว่า "ฟาโรห์องค์ใหม่นี้ไม่รู้จักโยเซฟ  และประชากรชาวอิสราเอลในแผ่นดินอียิปต์เพิ่งจำนวนทวีคูณในช่วงเวลา 430 ปี

        ต่อมาได้เกิดการกดขี่ชนชาติอิสราเอลให้เป็นกรรมกรทาส และการกำเนิดของ "โมเสส"บุตรของอัมราม และ โยเคเบด เผ่าเลวี ได้เป็นผู้นำในการปลดปล่อย และนำชาวอิสราเอลอพยพออกจากอียิปต์โดยเดินทางข้ามทะเลแดง และทะเลทรายซีนาย โดยมีเป้าหมายในการไปตั้งรกรากใน"แผ่นดินแห่งพันธสัญญา" หรือแผ่นดินคานาอัน คลื่นการอพยพใช้เวลานานถึง 40 ปี

         ในพันธสัญญาใหม่ โยเซฟ และ มาเรีย ได้พาพระกุมารเยซูหลบหนีภัยประหารของเฮโรดไปอยู่ที่ประเทศอียิปต์

            

แผนที่แผ่นดินพระคัมภีร์